Hüznü kamçıladım bu kez
Ellerim arasına aldım,
sıkıyorum kalbimin ritmini dindirmek için.
En çıkmazlardan çıkageldim,
nefesimi rüzgârın görünmezliğine bıraktım.
Canlanabilecek miyim yeniden?
…Korkuyorum.
Toprağın rahminden yeniden doğmak vardı.
Ne zaman “daha iyi olacak” desem,
karanlık kucaklıyor tüm haşmetiyle.
Temkinle selamlıyorum önce…
Peki sonra, nasıl da eziliyorum kollarında.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder