Hayatlara dokunuyorum,
dokunduğum yerden eksilen.
Birilerinin yanında, kimsenin yanı olmadan.
Bir adam vardı,
ne zaman sussam, aklıma gelirdi.
Bir ses, bir suskunluk gibi yer ederdi.
Ama o da herkes gibiydi;
tutunmazdı, tutmazdı da.
Görünmez kalanlar var, kan bağından öte,
kanıksanmış yokluklara dönüşen.
Bir kadın var, hep orada duran.
Bir kedi var, hep anlayan.
Ve gerisi,
kendi mücadelesinde
cümleleri içinde kaybolan.
Bazı cümlelerin izi,
bir madalya gibi durur boynumda.
Ama zinciri yoktur, ağırdır.
Yol dedikleri şey,
müzik kadar yalnız.
Akış dediğin,
sessizlikte boğulur.
Bir zaman vardı,
anın gözlerine bakıp şükrettiğim.
Geçmiş gibi duruyordu orada,
dokunsam dağılırdı belki.
Dokunmadım.
Zihnime yazdım.
Herkes bir yerlere giderken,
ben içime doğru yürüyorum.
Bir yanım yalnızlıklarla kaplı.
