Zamanın
akışında;
Zihnimi
karalayan düşüncelerim var.
Kimisi
karanlıktan aydınlığa,
Ona
yaklaştığımdaysa,
Aydınlıktan
karanlıklar aralanıyor gibi daha çok.
Ekranın
önündeyim düşünüyorum, düşüyorken.
Kulağımda
kötü çocukların şarkıları çınlıyor;
Müziği
içimi delip geçiyor.
İçine
çekildiğim bu hisleri coşkuya dönüştüren bir yan var...
İçime
dönerken, kaçıyor gibiyim de!
Sonu
çıkmaz olan bir yol mu burası?
Yanlış
olduğunu bilerek ona daha da çekiliyorum.
Ona
çekilmek ise;
Zevkten
tüm hücrelerimin yenilenmesi gibi.
Hissettirdiği
şeyler canlı tutuyor.
Yeniden
dokunuyor ve görüyorum.
Dehşete
düşüyorum
Korku
var tebessümle,
Fırtınanın
ortasındayım.
Kapılıyorum.
Şimdiden
derindeyim
Derime
işleniyor,
Hem
de hiç dokunmadan
Uzuvlar
arka plandayken
Ruhumun
temeline..
