Soft.

 Kendimi bıraktığımı hissettiğim bulutlarım vardı; şimdi sanki bulutlarım karanlıklarını bırakıp, pamuk şekeri olmuşlarda ben de süratle renklerinden arınmış olarak düşüyorum yeniden evrenin üstüne... Umut diyebilir miyiz adına? İlerisi aydınlıklarla dolu görünüyor, ayrıştırılmış zehirlerinden, yada bir kaç adım kalmış. İçimdeki ışığa bir renk verecek olsaydım bu ne olurdu biliyor musunuz? Sarı ve turuncunun en belirgin tonları diyebilirim. Rengi ruhumda taşıyıp, yaşattığımı hissediyorum. İçimde korkunun rengi bile çokça sevimsiz gelmiyor eskisi kadar. Her şeyin anlamını tartıyor ve yorumluyorum ya hani, derin kaçan cinsten! Şimdi ne de güzel geliyor kulağa; evrendeki en sevdiğim söz kadar yaşıyorum her şeyiyle. Sadece beraber kullanmayı sevdiğim iki kelime kadar: "Varlığım hissettiğimce." veya aynı anlama gelen "Hissettikçe varım." beni içimde büyütüyor. Aştığımda; belki aynı kişi olmayacağım tüm o acı ve travmalarla... Kabullendiğim, kabulleneceğim yollarımı göreceğim. İlerleyeceğim. Yokuşlarda tıkanıp yeniden mücadele edeceğim. Tek fark renkleri de katmış olmak olacak. Hayatın daha soft renklerine dahi izin vermiş olarak... Burası son ve başlangıç. Şimdi var olacak tek şeyse ilerlemek.