Sahip
olduğum tüm duygularıma pranga vurmaya çalışıyorlar
Onları
görüyor ve de önemsiyorum.
Gerçeği
duymaya yakın olduğumda,
Gerçeği
kabullenebilme gücü istiyorum.
Kanatlarım
çıkana kadar bekliyorum...
Kötülüğü
silmeden,
İyiliğe
dokunulan bir an olmadan.
Hazır
olacağım.
Gerçeği
duymaya hazır olduğumda,
Gerçeği
kabullenebileceğime...
Uzun
zamandır sessizliğe uzanmıştı gözlerim, kulaklarım.
Zamanın
kendi olduğu ana dayanıyordu...
Tanrının
fısıltıları bazen en duymak istediklerimiz olur ya,
Ben
duyana kadar uyutuyorum göz bebeklerimi.
Kocaman
bir umut çekirdeği doğuyor avuçlarıma;
Uzun
yıllar yaşayacak, zamanın ötesine doğru...
Onu
koruyacağım; tek bir bedenmişçesine,
Savrulan
hiç bir ruh kırıntısı yokmuşçasına.
Kaybolmasın
diye her anıyı kazıdım şakaklarıma
Ve
Tanrı affetsin diye okundu tüm dualar;
Şafak
vaktinin renginden,
Gecenin
zifrine kadar uzandı...
İyi
birer insan olmak isteyenler, sahiplendiler benliklerini
Ama
unutuyorlardı da kazıdıkları harflerin gücünü,
Unutuyordular;
Kötülüğü
barındırmadan, iyi olmayacaklarını bu yeryüzünde.
