Evrenler
arasında dolaşıyorum
Aşk
beni çağırıyor.
Yüreğimin
taştığını hissediyorum
Her
şey öyle berrak ve gerçek ki
Yanlış
olduğunu düşündüğüm şeyler doğru geliyor
Bu
kapan sanılanın aksine bir kurtuluş gibi
Uğultuların
çağırdığı karanlık,
Aydınlığa
aralanıyor da
Rüzgar
içimden doğuyormuşcasına,
Canlılığımı
ilk defa hissediyorum.
Aynada
gördüğüm kişi kendime yabancı
Dönmüş
olduğum diyarlarda yeniden var olma umuduyla,
Yaşamımı
sürdürdüğümün bilinciyle...
Aşk
beni yeniden katsa, ömrüne...
Tek
bir bedenmişçesine, savaşmayı arzuladığım zamanların ötesinde...
Benliğimi
bulmaya çalıştığım yolda,
Girdiğim
günahlı kapılardan
Ne
kadar sakınabilirim kendimi?
Özümde
iyi olduğum varsayılsa bile
Bir
insan ne kadar iyi olabilir ki
Kötülüğü
içinde barındırmadan?
Tanrının
her şeyin içindeki gerçeği gördüğüne olan inancıma tutunuyor...
Bir
gün;
Gerçek
kötülerin hak ettiklerini bulacaklarına dair umutlar serpiştiriyorum,
Zihnimin
derinliklerine...
